Ademen als een gek! (0 tot 5 km)

Ik spring over de eerste strobalen ("jump overs") en denk direct aan de tip die ik 11 maanden geleden kreeg: “Neem de hindernissen met zo min mogelijk schokbelasting, je kunt makkelijk ergens vanaf springen, maar 42 km lang gaat dat toch vervelend worden”. Ik stap dus rustiger af terwijl de meesten eroverheen proberen te vliegen. Het voelt raar om het anders te doen als de rest, maar dit is mijn uitdaging, niet die van hen.

Na de strobalen komt het water ("wet feet"), uit voorgaande edities weet ik dat mensen schrikken van de kou en de diepte en dat hier een opstopping volgt. Vlak voor de waterhindernis zie ik een bekend gezicht, het is de jongen/man waar ik tijdens de breakoutrun anderhalf rondje mee heb opgetrokken. Ik groet hem en hij groet mij enthousiast terug: “Hé! Je hebt je toch aan je belofte gehouden?” Hij vertelt dat hij vanochtend wakker werd met griep, maar toch maar is gestart en vraagt of ik goed ben voorbereid. “Mwah”, antwoord ik… “kon beter”.. en we stappen samen het water in. 

Om mij heen hoor ik gegil en zie ik mensen proberen hun oksels droog te houden. Ik laat me tot aan mijn nek in het water zakken en adem langzaam en diep. Ik denk aan Wim “the iceman hoff” en zijn boek, de temperatuur valt me mee.  Honderd meter verderop stap ik uit het water en merk ik dat ik de bekende van de breakoutrun nergens meer zie, jammer.

Direct na de waterhindernis moeten we in de modder onder het prikkeldraad doorkruipen. Ik merk dat mijn ademhaling hoog zit en probeer hem te controleren. Ondertussen moet ik iets dieper doorzakken als de rest, omdat ik met rugzakje loop en ik wil natuurlijk niet vast komen te zitten.
Als ik overeind kom zie ik dat de modder nog niet direct afgelopen is. Ik kijk om me heen en stel vast dat het in ronde twee en drie hier een vele grotere bende zal zijn als dat het nu is. Een paar duizend man door dezelfde modderpoel zorgt altijd voor een groter modderfeest. Mijn ademhaling is nog steeds te snel!

Een snelle ademhaling zorgt voor snellere uitputting en ontstaat in dit geval doordat ik meer stresshormonen aanmaak. Ik ben zenuwachtig, ik wil me bewijzen tegenover iedereen waaraan ik heb verteld dat ik deze marathon doe en dat zijn er veel, want ik heb het aan facebook toevertrouwd. Daardoor krijg ik nu mijn ademhaling niet onder controle en eigenlijk is dat gek. Wat heb ik te bewijzen? Wie moet ik imponeren? Waarom is mijn ademhaling niet goed?

We worden een slootje in geleid, waar je achter elkaar moet lopen, je eigen tempo houden gaat niet. Ik moet zelfs een stukje wandelen omdat mijn voorgangers niet sneller gaan. Toch krijg ik mijn te snelle ademhaling niet afgeremd, wat ik ook probeer. “Focus Joost!!”

Daarna komen we bij een houten muur ("great walls") van ongeveer 3 meter hoog, we helpen elkaar eroverheen en ik weet nu al dat dit een plek is waar in ronde twee en drie oponthoud zal ontstaan. Het zou fijn zijn als ik net voor een startwave hier weer ben, dan heb ik geen last van de opstopping. Mijn gevecht met mijn ademhaling gaat onverminderd door.

 Het is lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest voor iets, toch weet ik zeker dat ik het vandaag ga doen, dit wordt mijn eerste marathon.
Door langzamer in en uit te ademen kun je ervoor zorgen dat je minder stresshormonen aanmaakt. Als je rustig op een stoel zit, is één in en uitademing per 10 seconden genoeg. Dat zijn dus zes ademhalingen in een minuut. Tijdens inspanning ligt dat tempo natuurlijk hoger, maar ik denk dat ik bijna 30 keer per minuut adem, dat is gewoon te veel.

Doordat ik me zorgen maak om mijn ademhaling, houd ik deze ook nog eens in stand. Op deze manier ben ik waarschijnlijk na een kilometer of tien uitgeput.