Mijn eerste run (twee jaar eerder)

Op de facebookpagina van een student van mij zag ik een foto van hem tijdens een editie van mud masters. Ik werd nieuwsgierig en maakte succesvol gebruik van google. Hier leerde ik over obstakel runs en mud masters. 

Ik reageerde op de foto met de tekst: “Wat zou het toch leuk zijn om samen met een hele klas mee te doen aan dit evenement” en ik voegde alle namen toe van mensen uit die klas die in mijn vriendenlijst stonden. 

Voor de klas leek het me een mooie gezamenlijke uitdaging/doel en het paste bij het toen nog relatief nieuwe politionele onderwerp “mentale kracht”. In dit geval is het meer een proces doel als een resultaat doel: “Hoe helpt de groep elkaar in de voorbereidingen en tijdens de run?”

Twee weken later had de gehele klas zich ingeschreven, zonder verdere bemoeienis van mij. Dit was de eerste keer dat een volledige klas van de politieacademie meedeed aan een dergelijke run. Ik zal niet ontkennen dat “peerpressure” een rol heeft gespeeld, niet iedereen zat op een dergelijke uitdaging te wachten maar toch schreef iedereen zich in. We maakten op facebook een gesloten groep aan en op school ruimden we tijd in om ons op deze uitdaging voor te bereiden. De studenten moesten veel in eigen tijd trainen, maar deden dit stuk voor stuk. Niet iedereen vertelde dit natuurlijk aan de rest, maar het gebeurde.

We maakten ons klaar voor de race, iedereen kleedde zich om, de geblesseerde student controleerde de camera, want hij ging zorgen voor een videoverslag. We liepen een startvak in waar we samen met 500 andere collega’s meebewogen op de stimulerende muziek en de warming-up die geleid werd door een medewerker van mud masters. Wat een geweldige ervaring om zoveel sportieve collega’s in de juiste stemming te zien komen.

Wij hadden afgesproken in drie gelijke groepen te lopen, zodat we niet al te lang bij iedere hindernis op de gehele club hoefde te wachten (geleerduit de trainingen). Dit verliep prima! Tijdens de race hielpen we elkaar en grapten en grolden met modder en watergevechten. Na 9 km wachtten de drie groepen op elkaar om samen over de finish te komen.

Precies op dat punt speelde bij een student een oude blessure op. Hij had zoveel last van zijn knie, dat hij eigenlijk niet verder kon. We besloten hem de laatste 3 km mee te tillen. Steeds bij iemand anders op de rug liepen we door. Bij de mudtrenches werden veel foto’s van ons gemaakt, omdat het er natuurlijk heel gaaf uitzag dat we een teamgenoot ondersteunden de hindernis te nemen.

De laatste hindernis, de “ half pipe” boezemde een aantal teamleden angst in. “Dit kunnen we niet meer op dit moment”.

 We besloten een menselijke ladder te bouwen en op die manier naar boven te klimmen. Weer hoorden we de camera’s om ons heen klikken. We werden het toonbeeld van teamspirit en inventiviteit. Zelfs mud masters heeft op facebook nog eens reclame gemaakt met een foto van onze menselijke ladder.

Over de finish gekomen, gaven we elkaar met een grote grijns een “high five” en dronken ons wel verdiende biertje. Iedereen had het gered dankzij de groepssamenwerking.

Eén van de studenten die zichzelf heeft ingeschreven omdat de groepsdruk te groot was, heeft nu als hobby “survivalruns”. Een andere studente die gezwicht is voor de peerpressure hielp een collega die niet in onze groep zat haar angsten te overwinnen bij een sprong van 4 meter hoog het water in (De splash jump). Om dat te doen, moest ze eerst haar eigen angst overwinnen.

Studenten met meer conditie hielpen anderen, verschillende “angsten” werden overwonnen en vooral de groepsband werd steeds hechter. Ik realiseerde me dat dit soort evenementen veel voor mensen kan betekenen en raakte zelf verslaafd aan de geweldige sfeer bij obstakel runs. Dat ik er nou echt een trainingsprikkel van kreeg.... Dat dan weer niet, ik zat nog midden in mijn studie en mijn conditie bleek op dat moment nog goed genoeg om in de groep te functioneren.