donderdag 3 maart 2016

volledig in harmony (De marathon 23 tot 30 km)

Ik loop nu tussen allemaal sportieve collega’s. De mensen die dit een keer “voor de grap” doen of zich afvragen of ze deze uitdaging wel aan kunnen heb ik nu wel al achter me gelaten. Het klinkt misschien bot, maar ik bedoel het respectvol. Iedereen die zichzelf uitdaagt, op welk niveau dan ook verdient respect.

Ik loop nu volledige stukken “in the flow” of “op de automatische piloot” zoals ik het eerder beschreef. Er valt niet zoveel over dit gedeelte van de run te vertellen, omdat ik een gedeelte gewoon niet meer weet en omdat ik me compleet in harmony voel met de gehele situatie. Het lijkt alsof ik dit uren vol kan houden. Af en toe kom ik een bekende tegen waar ik even mee praat, of vriendelijk groet. Hier en daar hoor ik complimentjes, of blijken van waardering voor mijn uitdaging (Dat groene hesje valt wel op).

Plotseling voel ik mijn rechter enkel dubbelklappen en een stekende pijn aan de buitenkant van de enkel. Geschrokken verminder ik hinkelend mijn vaart en probeer tijdens een dribbel pasje te voelen hoe ernstig het is. Gelukkig valt het mee, zolang ik mijn voet maar recht neerzet.
Tijdens het versnellen van mijn pas, zit mijn hartslag nog wat hoger van de schrik. “Ik had heel erg gemakkelijk mijn enkel kunnen breken”. Een inwendige vloek en het besef dat ik even niet meer had gedacht aan mijn taak: “Heel blijven”.


Het heeft me wakker geschud en ik focus me nog meer.

De eerste paar honderd meter voel ik nog wel wat van de pijn, maar hiermee kan ik door lopen. Al snel krijg ik weer het gevoel van harmony over me heen en gein ik af en toe wat met andere deelnemers en collega’s.

Bij de “watercage” aangekomen, zie ik een man met een zwarte loopbroek en een zwart strong viking shirt zich te goed doen aan sportvoeding. Op de een of andere manier valt hij me op en ik kijk nog iets beter. Hij ziet me en geeft een knipoog. Direct besef ik dat ook hij de marathon doet, alleen er niet voor gekozen heeft het groene hesje te dragen. Ik zie het aan de manier waarop hij kijkt en beweegt, een sportdocent ziet zoveel aan beweging…. Later leer ik van mijn schoonzusje dat hij een eigen fitness programma op tv heeft (ze herkende hem van een foto die mijn vader vlak na de 30 km maakte).
Hij gaat de watercage in en is alweer weg op het moment dat ik eruit kom.

Bij de “power tower” roept de vrijwilliger die daar staat mij toe: “Je hebt al 24 km gehad! Succes!” Mooi, dit is dus het 6 km punt. De volgende keer dat ik hier kom gaan de laatste 6 km in. Even later ga ik voor de tweede keer door een groot uitgevallen vijver. Langs de rand kun je wellicht net lopen, maar een stukje zwemmen is gemakkelijker.
Op de linkeroever staat een bordje “7 km” waar ik rustig langs zwem. Nu begin ik langzaam vooruit te kijken… Het volgende rondje betekend dit bordje dat ik het heb gehaald. Die laatste 5 km kunnen het probleem dan niet meer vormen… Ik klim uit het water tegelijk met een oud studente van me. We groeten elkaar, kletsen heel even en dan loop ik weer weg, mijn tempo ligt hoger.

Het volgende obstakel is “rings”, een hele rij ringen achter elkaar op een vlot, boven het water. Helaas wordt ik tegen gehouden door de vrijwilligers. Het obstakel is verzakt en we mogen er niet meer op. We moeten door het water, totdat hij weer gemaakt is.
Daarna kom ik bij “horizon climber” een horizontaal touw waar je via apenhang of catcrawl over het water heen gaat. Het begint daar aardig druk te worden nu “rings” eruit ligt. Je mist de spreiding die je normaal hebt omdat Rings tijd in beslag neemt.

Nu ben ik weer echt dicht bij start en finish, ik ben benieuwd of mijn maatjes er nu wel zijn. Ik verheug me op even een praatje en wat aandacht van mijn “Fans”. Het gaat erg goed, al begin ik wel langzaam te voelen dat mijn lichaam vermoeid is. Dat mag ook wel, het is een flinke aanslag en ik voel me nog fitter als toen ik in mei de “last man standing” deed. Verder heb ik nog nooit een dergelijke afstand op een obstakel run afgelegd.

De zon staat hoog aan de hemel als ik bij de “trenches” kom en hier hoor ik dat mijn supporterscrew voltallig aanwezig is, maar iets verderop staat. Vlak na de “splash jump” hoor ik mijn naam roepen. En daar staan ze inderdaad…

Drie meter bij me vandaan, met twee dranghekken ertussen. Ik groet ze en gooi mijn tas naar hun, het is wel lekker om even een paar hindernissen zonder tas te lopen. Ik wil dit avontuur zeker niet zonder rugzak hebben gelopen, maar bij sommige hindernissen is hij wel een beetje lastig. Een klein rondje om het start en finish gebied heen en dan zie ik ze weer, dat weet ik zeker, dat was bij de vorige ronde ook voor iedereen duidelijk. Ik klim de “flyer” omhoog en zoef naar beneden, plof in het water en begin met het stukje naar de kant zwemmen. Ik voel voor het eerst een licht krampgevoel in mijn kuit en herinner mezelf eraan rustig te zwemmen om “heel te blijven”.

Bovenop de modderige wateroever, staat de “carwash” opgesteld. Een stellage met heel veel waterspuiten om de mensen die de finish hebben bereikt schoon te spoelen. Tijdens het omhoog klimmen, zie ik dat het er nu druk is. De zon blinkt op de natte steeds schonere lijven onder de carwash.
Op de oever is het modderig en spekglad, zoals ik al verwachtte in de vorige ronde. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hier en daar een dame in BH en string onder de carwash staan, maar echt kijken kan ik niet. Ik heb de opdracht “heel blijven” en hier kun je overal gigantisch op je bek gaan. Wel jammer…


Nadat ik voorbij de finish ben gelopen, let ik scherp op of ik mijn supporters herken tussen de mensenmassa, maar Ik zie niemand! Hoe kan dat nou? Ik heb mijn rugzak echt wel nodig op die laatste 12 km en… waarom zoeken ze niet naar mij?
Ik twijfel even… Loop ik door naar de startlijn? Misschien wachten ze daar wel… Nee toch? Vorige keer ontmoette ik ze hier… Maar ik zie niemand! Toch maar doorlopen naar het startvak dan. Maar ook daar zie ik ze niet. Ik loop 20 meter terug en kijk nog een keer net voorbij het startvak. 

Zo’n honderd meter verderop zie ik ineens iemand mijn blauwe rugzak in de lucht houden….

Ah! Daar staan ze!




Geen opmerkingen: