zaterdag 2 april 2016

Mud & Water Challenge (juli 2015)

Een oud-student van mij vroeg of ik mee wilde lopen met een groepje klasgenoten van hem tijdens de “mud & water challenge”. Ondanks dat ik de vraag en het groepje mensen leuk vond, had ik afgewezen. Ik vond het heel erg jammer, want hoe vaak maak je nou mee dat je als docent zo’n band krijgt met studenten, dat ze je een paar jaar na hun opleiding nog steeds uitnodigen om gezellig iets met ze te gaan ondernemen?

Maar in mijn trainingsschema waren de pijlen gericht op “Bussloo Xtreme” 20 km obstakel run. De afstand paste beter in mijn trainingsschema en het alleen lopen en dus je eigen tempo aanhouden was op dat moment van mijn training ook wel een belangrijk argument.
Daarbij blijven obstakel runs een dure bezigheid en wilde ik daarom niet nog een evenement erbij.

Helaas kreeg ik te horen dat de organisatie van Bussloo Xtreme zich financieel te rijk had gerekend en de inschrijvingen tegen vielen. De organisatie blies daarom het evenement af.
Snel nam ik weer contact op met de oud-student. Helaas bleek hun startwave vol te zitten. Ik schreef me in een andere startwave in en nam contact op met de organisatie. Ze begrepen gelukkig de situatie en ik kreeg alsnog mijn startbewijs voor de startwave waar mijn oud-studenten in mee liepen.

Ik ging lekker vroeg richting de startlocatie, zodat ik even de tijd had rond te kijken. Het was lekker warm en de locatie was verrassend leuk. Dit was blijkbaar niet een hele grote run, als ik zo naar alle voorbereidingen keek. De start en finish locatie was stukken kleiner als een mud masters, strong viking of breakout run en er liepen ook stukken minder sporters rond. Zo’n gigantische aantallen zou deze locatie waarschijnlijk ook niet aankunnen. Alles zag er goed verzorgd uit en ik had er zin in.

Er zat zelfs een hindernis in waar je vanaf een verhoging op een trampoline sprong en daarna in het water belandde. De creativiteit in hindernissen was hier dus zeker aanwezig.

Na een tijdje kwamen mijn maatjes aan en hebben we even uitgebreid besproken hoe het met iedereen uit hun oude klas was, wat er allemaal speelde en wat er allemaal voor nieuwtjes in ieders leven waren. Ik kreeg gewoon heimwee naar deze groep.
We blijven natuurlijk allemaal mannen, dus moesten we ook wat stoere taal eruit slaan en elkaar even lekker afzeiken.

Onze startwave werd afgeroepen en we kozen positie voor de warming-up. Toevallig was dat achter een paar mooie dames billen in strakke hardloopbroek. Soms gaan dingen per ongeluk… De warming-up dames stonden op een podium en tegen het einde van de warming-up kregen we door dat de eerste hindernis was dat we over het podium heen moesten klimmen. Langzaam bewogen we langs de zijkant naar voren voor een betere startpositie.

De sfeer was gezet, we zouden continue lopen klooien, grappen en grollen. Dit wordt echt een leuke run. We klommen over het podium, renden over een stukje weiland en belandden voor de eerste keer in het water. Na een stukje zwemmen, kropen we onder een hindernis door en kwamen aan land. De ene na de andere leuke hindernis volgde. Ze waren allemaal niet zo kolossaal als bij de grote runs, maar wel erg creatief, leuk en ook nog gewoon uitdagend.

In de eerste ronde poseerden we voor de foto van “picture your sport” Ik had vlak van te voren een hand vol modder gepakt en die belandde tijdens het maken van de foto dan ook recht op het hoofd van één van de anderen. Achteraf keek ik terug naar een andere run die ik met een groter groepje gedaan heb en bleek precies dezelfde jongen ook op die foto modder in zijn gezicht te krijgen. Dat is nou “Karma”.

We liepen de 16 km en dat betekende dat we twee rondjes van 8 km moesten doen. Aan het einde van de eerste ronde kwamen we na een stukje zwemmen bij de trampolines aan. De spieren waren ondertussen afgekoeld door het koude water, maar ons bravoure was nog goed hoog. Vlak achter de trampolines stonden fotografen klaar, waardoor ons testosteron nog wat aangewakkerd werd. We maakten de raarste sprongen. Achteraf naar de foto kijkend, lijk ik meer op een gorilla als op iemand die een stoere sprong maakt. Eenmaal in het water beland hoorden we Tom schreeuwen. De dichtstbijzijnde collega zwom naar hem toe en hielp hem aan wal. Tom had een blessure opgelopen bij zijn sprong. De inschatting van de veerkracht van de trampoline is aardig lastig als je nog niet eerder op die trampoline hebt gestaan. Zeker omdat we vanaf anderhalve meter in één keer op die trampoline springen en ook nog een beetje een stoere sprong willen doen. De kou die de spieren op hadden gelopen door het water doen dan ook niet veel goeds.

We tilden Tom naar de EHBO en hadden eigenlijk allemaal door dat het “niet goed” was. Maar wat er nu precies aan de hand was? Was het een spierscheuring? Was er iets met zijn pezen? Toen kwam de grote vraag: Wat doen wij? Maken we de run af en zien Tom daarna, of blijven we bij hem? Na kort overleg met Tom, die nog steeds erg veel pijn had, besloten we toch maar door te lopen.

De eerste paar km werden wij hier wat rustiger van… Het voelt toch niet goed om iemand zo achter te laten, maar je kunt ook erg weinig voor hem doen op dat moment.
We kwamen weer bij een drank en bananenpost en deden ons te goed aan wat water en een banaantje. De jongens maakten daarna kennis met kokhalzende Joost. Nog steeds was het zo dat ik na wat eten allemaal zeer onsmakelijke geluiden maakte. Ik was er aan gewend, maar voor hen was dit de eerste keer dat ze het hoorden.
Langzaam begonnen de kilometers wat te tellen bij een paar uit het groepje en moesten de tanden af en toe even op elkaar.

De warmte zorgde ervoor dat iedereen graag veel wilde drinken en dat begon de organisatie tegen te werken. Ze hadden de watervoorraad verkeerd ingeschat en omdat het evenement op een eiland plaats vond, was er niet zo makkelijk aan water te komen als op het vaste land. De organisatie besliste daarom de douches uit te zetten, zodat er nog voldoende drinkwater overbleef (goede keuze).
We gingen de laatste paar kilometer in en hoorden in de verte het meisje met een veel te hoge kraakstem door de speakers schallen.

In de eerste ronde waren wij er al over uit dat ze waarschijnlijk heel erg haar best stond te doen en zorgde voor continue enthousiasme, maar dat haar stem hier gewoon niet voor gemaakt was. Hoewel goed bedoeld, nu was het niets anders als zwaar irritant.

De tweede keer bij de trampolines deden wij een stuk voorzichtiger, geen rare sprongen voor ons… Ik koos een andere trampoline als de vorige keer en voelde een klap in mijn bovenbenen tijdens mijn afsprong. Stond deze nu anders afgesteld, had ik een verkeerde inschatting gemaakt, of was mijn lijf gewoon meer vermoeid? Ik weet het niet precies, maar ben blij dat ik blessure vrij bleef.

Na de laatste slide, gingen we door een heuse “carwash” en vlak daarachter was de finish.
Wat ben ik blij dat Bussloo Xtreme was afgelast, want ik heb me echt super vermaakt. 
De organisatie was goed, de hindernissen waren leuk en het groepje waar ik mee liep was geweldig.
Super bedankt dat ik mee mocht lopen mannen! Ik heb me kostelijk vermaakt.

Mijn review over deze run is overgenomen als hoofd review bij obstakels.com.

Geen opmerkingen: